Burn-out, stress en depressies zijn de voornaamste reden voor de afwezigheid van leerkrachten. Dat blijkt uit een recent rapport van de minister van Onderwijs. Gemiddeld was een leerkracht in 2013 14,5 dagen afwezig, het hoogste peil sinds 2009. Vooral leerkrachten uit de groep tussen 56 en 65 jaar (47%) worden getroffen. Ook directiepersoneel is vatbaarder voor depressie en burnout. Zij vertegenwoordigen 58% (mannen) en 52% (vrouwen) in de cijfers, waar het gemiddelde voor mannen 39% en voor vrouwen 31% bedraagt. De leeftijdsgroep 56-65 jaar onder directiepersoneel klokt af op maar liefst 60% in de vertegenwoordiging.

Positief aan deze cijfers is dat er eindelijk systematisch cijfers gegenereerd worden. Dit maakt het probleem bespreekbaar en helpt onderwijs personeel inzien dat hun probleem niet individueel is. Ironisch genoeg is de stap naar begeleiding nog steeds belast met een hoge drempel.

De meest voelbare en duidelijke klacht bij burnout en depressie is overspanning. De meest voor de hand liggende oplossing lijkt hierdoor te liggen in uitrusten en/of verder werken met medicatie. Rust helpt, maar pakt het probleem niet structureel aan. Medicatie kan een ondersteuning bieden in het onder controle houden van stress niveau’s maar werkt afhankelijkheid in de hand. Zowel langs de kant van de organisatie als langs de kant van de leerkracht zelf valt er nochtans hulp te bieden via begeleiding. Begeleiding toont aan effectiever te zijn dan medicatie, zeker wat betreft de lange termijn.

Het beeld dat leerkrachten een luilekker leven hebben met veel vakantie brokkelt gelukkig steeds meer af. Het betreft een job die door de jaren en over de generaties heen steeds meer uitdaging in zich draagt. Ook moeten leerkrachten steeds meer ondervinden dat zij met allerlei actoren rekening dienen te houden. Kinderen, ouders etc. worden steeds mondiger. Een positieve evolutie waar weliswaar kanttekeningen bij te maken vallen.

Leerkrachten en sociale beroepen in het algemeen zijn vaker hoger vertegenwoordigd in burnout cijfers, maar dit betekent niet dat het syndroom enkel sociale beroepen treft.